Мяне клічуць Святлана Аляксандраўна. Я нарадзілася ў Расіі, але большую частку свайго жыцця правяла ва Украіне, у горадзе Харкаве.
Атрымала эканамічную адукацыю і доўгі час працавала ў банкаўскай сістэме. Аднак, гадоў 10 таму я прыняла рашэнне змяніць сферу сваёй дзейнасці і стала працаваць гувернанткай, бо гэтая прафесія мне бліжэй.
Не адразу ўсвядоміла сваё пакліканне, хоць яшчэ ў дзяцінстве праводзіла ўрокі для лялек, сваёй сястры і яе сябровак. Я рада, што ў Мальме я знайшла «Званочак», які аб’ядноўвае добрых людзей розных нацыянальнасцяў па-за рэлігійнымі і палітычнымі рамкамі. Я рада дзяліцца сваімі ведамі з дзецьмі, дапамагаючы ім асвойваць рускую мову і развіваць гаворку.
Я прытрымліваюся поглядаў гуманнай педагогікі і мне падабаецца размаўляць з дзецьмі. Слухаць іх асабліва важна, паколькі яны, часцяком, знаходзяцца бліжэй да праўды ў некаторых пытаннях, бліжэй, чым мы, дарослыя. Трэба толькі знайсці баланс паміж свабодай і ўсёдазволенасцю, што ўяўляе сабой даволі складаную задачу. Значыць, для выхавання дзяцей трэба ўвесь час вучыцца самому, развіваць у сабе якасці, якія дапамогуць ім знайсці радасць і сэнс жыцця.
Люблю прыроду: лясы, палі, горы, мора, рэкі… Менавіта там узнікае адчуванне яднання з гэтым светам, пачуццё палёту і бязважкасці. Мне падабаецца мастацтва і творчасць. Захапляюся здольнасцю перадаваць прыгажосць рэальнасці, часам нават нерэальнай, праз пяць пачуццяў ці, магчыма, нават болей. Такое мастацтва натхняе і ўзвышае, абуджаючы ўсё лепшае.
Мая любімая фраза: “Няма цудаў, ёсць толькі недахоп ведаў”.